Pastoor Frans Wouters

Frans, onze pastoor, wordt 75 jaar in mei en gaat na een lange herderstaak met welverdiend pensioen vanaf 1 juli 2024.

We zijn dankbaar voor de 36 jaar dat we Frans in Oostmalle mochten hebben.

Het is dan ook met een dubbel gevoel dat we zijn afscheid willen vieren, want hij was zo’n vertrouwd persoon, die er steeds was in lief en leed. Velen onder jullie hebben Frans persoonlijk mogen ervaren.

Met Pinksteren op 19 mei om 10.30u zetten we hem in de bloemetjes, dit samen met onze jubilarissen; hij wou enkel een gedeelde aandacht…

Kom liever om 10.15u dan zingen we de liederen in zodat het mag klinken doorheen de kerk, begeleid door orgelmuziek.

Na de viering houden we een feestelijke receptie in de kerk zodat jullie met Frans kunnen spreken.

Er zal op de toontafel een doos staan waarin jullie persoonlijke wensen kunnen stoppen.

We hopen op een talrijke opkomst, dus verspreid dit nieuws zoveel mogelijk!

Doopsel vanaf 1 juli 2024

De toediening van het sacrament van het doopsel kan vanaf 1 juli 2024 nog slechts door één bedienaar worden toegediend binnen onze pastorale eenheid, zijnde pastoor Bart Goossens.
Na rijp beraad besluit het team van de pastorale eenheid om het sacrament van het doopsel voor alle parochies in de zondagskerk (Sint-Antonius Zoersel) te laten doorgaan in het 1ste en 3de weekend van elke maand.

Aanvragen gebeuren via het secretariaat van de pastorij van Sint-Antonius
par135secretariaat@skynet.be

Het leven van Frans Wouters zoals het was en is in drie episodes

episode 1

Op 9 mei 1949 werd voorzichtig gejuicht in de Lange Winkelhaakstraat in hartje Antwerpen. Bij de familie Wouters werd een zoontje geboren, veel te vroeg. Het ventje kon immers nog niet tellen en was ongedurig om de wijde wereld te verkennen. In een bakje dicht bij de kachel probeerden moeder en vader hun kleine Frans in leven te houden. Frans was een vechtertje en sloeg zich er doorheen. Die eigenschap ontwikkelde hij verder en maakte hem mee tot wie hij nu is. Je moet karakter hebben om een zinvol leven te leiden. Als kleine kleuter ontdekte hij zijn creatieve gaven bij de zustertjes met weelderige kappen. In 1955 verhuisde het gezin naar Schilde waar Frans naar de lagere school ging. Hij was nieuwsgierig, probeerde alles uit en was een flinke leerling. In de jeugdbeweging kon hij spelen naar hartenlust. Gelukkig, want thuis waren er wel wat zorgen in verband met de gezondheid van moeder. Al van jongs af aan stelde Frans zich dienstbaar op en hielp hij waar hij kon. Als jonge misdienaar en later als lector in de parochie en het retraitehuis Regina Pacis of Puttenhof groeide het verlangen om priester te worden. Als voorbereiding op het middelbaar ging hij een jaar naar het missiecollege in Lier. Zo was hij al vroeg op internaat. Ondertussen was zijn jongste zusje geboren. Toch vatte hij zijn humaniora aan op het college in Haasrode waar hij onder andere toekomstig burgemeester Harry Hendrickx leerde kennen. Een heel verhaal hoe dat vroeger soms ging! De pientere kopjes uit de Kempense dorpsscholen mochten eens mee gaan kijken naar dat college. Het was er groot met allerlei sportvelden, zelfs een openlucht zwembad en veel groen.

Dat zinde Frans wel en dus startte hij in Haasrode. De weg naar huis was lang en dus kwam hij pas om de zes weken een weekend naar huis. Frans zijn hart bloedde omdat hij zo het gezin waarin hij opgroeide, minder vaak kon zien. Tijdens de zeldzame weekends thuis leerde hij vendelen in de Vlaamse volks- en kunstbeweging. In de vakanties probeerde hij zijn vader in de carrosserie in Antwerpen te helpen. Daar leerde hij zeker het precisiewerk. Alles moest tot op de millimeter afgeplakt worden voor het spuitwerk kon beginnen. Recht is recht, al moest de figuurlijke winkelhaak eraan te pas komen! Zo kennen we Frans vandaag nog.

Een examen Grieks waarvoor Frans met de fiets van Schilde naar Haasrode reed, deed hem zodanig zweten dat het Grieks op de alcohol stencil op Chinese tekens leek. Voor de drie hoogste jaren van de humaniora schakelde Frans over van het verre Haasrode naar het dichterbij gelegen Sint-Jan Berchmanscollege in Westmalle, waar hij zijn diploma zou behalen. Hij kon nu dagelijks van huis naar school, wat hem beslist plezier deed en zo zag hij de familie ook opgroeien.

Ondertussen groeide het verlangen naar een priesterroeping. Exemplarisch was wellicht dat hij van de Romereis met de school een beeldje van de Goede Herder meebracht voor zijn ouders. Wordt vervolgd…